بي تابي، نابودگر انسان

بي تابي، نابودگر انسان
اميرالمؤمنين على عليه السلام:
«وَ الْجَزَعُ مِنْ أَعْوَانِ اَّمَانِ»  (نهج البلاغه حکمت 211 )
«و بى‏تابى، زمان را در نابودى انسان يارى  مي دهد»

توضيح قطره اي:
امام (عليه‌السلام) در هشتمين جمله از اين مجموعة اندرزهاى حکيمانه (حکمت211) به بي تابي نکردن در مقابل حوادث دردناک اشاره دارد.
گذشت زمان نيروي انسان را تدريجاً تحليل مى دهد و هر نفسى، قدمى به سوى مرگ است؛ ولى جزع و بى تابى سبب تشديد آثار مادي و معنوي آن مى شود. اى بسا عمر هفتاد ساله را به نصف تقليل مى دهد، بنابر اين همان گونه كه صبر و شكيبايى با حوادث تلخ مى جنگد و انسان را در برابر آنها استوار مى دارد جزع و بى تابى به كمك آن حوادث مى شتابد و آثار آن را در وجود انسان عميق و عميق تر مى سازد.
از امام عليه السلام مي خوانيم:
«مَنْ لَمْ يُنْجِهِ الصَّبْرُ أَهْلَكَهُ الْجَزَعُ» «كسى كه صبر و شكيبايى او را نجات ندهد، جزع و بى تابى او را هلاك مي کند». (حکمت189)
بى تابى و جزع در برابر حوادث از نظر معنوى، اجر آنها را ضايع مى سازد در حالى كه صابران اجر و پاداش فراوانى دارند.
از امام صادق عليه السلام مى خوانيم: «قِلَّةُ الصَّبْرِ فَضيحَةٌ» «كمى صبر و شكيبايى اسباب فضيحت و رسوايى است». (بحارالانوار ج75 ص227)