حياء و عيب پوشي

حياء و عيب پوشي
اميرالمؤمنين على عليه السلام:
« مَنْ كَسَاهُ الْحَيَاءُ ثَوْبَهُ لَمْ يَرَ النَّاسُ عَيْبَهُ » (نهج البلاغه حکمت 223  )
« کسي که لباس حياء بپوشد، مردم عيب او را نخواهند ديد »

توضيح قطره اي:
«حيا» حالتي است که سبب مي شود انسان در برابر زشتي ها حالت انقباض پيدا کرده و از آنها چشم بپوشاند. در واقع، حيا سپري است در مقابل اعمال قبيح و منکرات و اگر اين سپر وجود نداشته باشد، انسان به آساني آلودة هر کار زشتي مي شود.
اثر حيا تنها پرهيز از زشتي ها نيست بلکه حيا آثار مثبت زيادي در انجام واجبات و رعايت آداب و اخلاق انساني دارد.
در حديثي از پيامبر (ص) مي خوانيم:
«مَن لاحَياءَ لَهُ فَلا إيمانَ لَهُ» (بحارالانوار ج3 ص 81) «آن کس که حياء ندارد ايمان ندارد».
از امام علي عليه السلام مي خوانيم:
« مَن لاحَياءَ لَهُ فَلا خَيرَ فِيهِ» (غررالحکم ح5465) «کسي که حيا ندارد هيچ خيري در او نيست».
زماني که گناه آشکار شود ابهت گناه شکسته مي شود و پردة حيا کنار مي رود و افراد در انجام گناهان کبيره جسور مي شوند. به همين دليل در روايات اسلامي آمده است که گناه آشکار از گناه پنهان سنگين تر است. در حديثي از امام رضا عليه السلام مي خوانيم:
«المُذِيعُ بِالسَّيِّئَةِ مَخذُولُ والمُستَتِرُ بِالسَّيِّئَةِ مَغفُورٌ لَهُ» (کافي ج2 ص428 ح1) «کسي که گناه خود را آشکار و منتشر مي کند گرفتار بلاها مي شود و کسي که گناه را بپوشاند عفو خدا شامل او مي گردد».